ریان، ارتباط دوباره با نبض زندگی

دسته بندی ها: اختلال اضطراب

13 تیر 1403 توسط riyan clinic 0 دیدگاه

چرا اختلال اضطراب باعث لکنت زبان می ‌شود؟

لکنت زبان یک پدیده پیچیده گفتاری است. افرادی که دچار لکنت هستند ممکن است دچار اضطراب اجتماعی شوند، از سخنرانی عمومی بترسند، یا نگران باشند که لکنت آنها عملکردشان در کار یا مدرسه را تحت تأثیر قرار دهد. تحقیقات نشان می ‌دهد که لکنت زبان یک تشخیص سلامت روانی نیست. و اضطراب نیز ریشه اصلی لکنت زبان نیست. با این حال، اضطراب می ‌تواند لکنت را بدتر کند. این می ‌تواند حلقه بازخورد مخربی ایجاد کند که در آن فرد از لکنت کردن می ‌ترسد، که باعث می‌شود بیشتر لکنت کند. در این مقاله از کلینیک ریان درمورد ارتباط متقابل اختلالات اضطراب و لکنت زبان توضیح می دهیم. با ما همراه باشید.

 

 

فهرست مطالب

1- انوع لکنت چیست؟

2- بررسی ارتباط بین اختلالات اضطرابی و لکنت زبان

3- اضطراب و تاثیر آن بر لکنت زبان

4- چرخه باطل اضطراب و لکنت

5- آیا همیشه اضطراب باعث لکنت می شود یا بالعکس؟

6- راهنمای کامل مقابله با اضطراب در لکنت زبان

7- نتیجه گیری

8- پرسش های متداول

 

 

انوع لکنت چیست؟

دو نوع اصلی لکنت وجود دارد: لکنت توسعه‌ ای و لکنت نوروژنیک. لکنت توسعه‌ ای شایع ‌ترین نوع لکنت است و معمولاً در کودکان ۲ تا ۶ ساله که در حال یادگیری صحبت کردن هستند، دیده می‌شود و اغلب به خودی خود از بین می ‌رود. لکنت نوروژنیک بسیار کمتر از لکنت توسعه‌ ای است و به دلیل مشکلی در مغز ناشی از آسیب، مشکل رشدی یا بیماری رخ می دهد. برای مثال، برخی از افراد پس از سکته مغزی یا آسیب مغزی تروماتیک دچار لکنت می ‌شوند. اگرچه اضطراب می ‌تواند لکنت نوروژنیک را بدتر کند. اما اختلالات اضطراب بیشتر با لکنت توسعه ‌ای مرتبط هستند.

 

 

بررسی ارتباط بین اختلالات اضطرابی و لکنت زبان

مشخصه لکنت در بزرگسالان و کودکان، در جریان عادی گفتار است که می تواند به صورت تکرار، طولانی شدن یا بلوک بیان ظاهر شود. به دلیل اینکه لکنت در درجه اول یک اختلال گفتاری است؛ افراد مبتلا به آن سطح اضطراب بالایی را تجربه می کنند. به ویژه در موقعیت های اجتماعی یا هنگام صحبت در جمع. این رابطه بین اضطراب و لکنت موضوع تحقیقات و بحث های زیادی در زمینه آسیب شناسی گفتار و زبان و روانشناسی بوده است.

 

 

اضطراب و تاثیر آن بر لکنت زبان

اختلالات اضطرابی طیفی از شرایط را در بر می گیرد که با ترس، نگرانی و دلهره بیش از حد مشخص می شود. این اختلالات می توانند به طور قابل توجهی بر عملکرد و رفاه روزانه فرد تأثیر بگذارند. وقتی صحبت از لکنت به میان می آید، تحقیقات نشان می دهد که اگرچه اضطراب علت اصلی این بیماری نیست، اما می تواند شدت دوره های لکنت را تشدید کند. ترس از لکنت و پیش بینی ارزیابی منفی اجتماعی می تواند پاسخ استرس را تحریک کند و منجر به افزایش تنش عضلانی و اختلال در گفتار شود.

 

 

چرخه باطل اضطراب و لکنت

یکی از جنبه های کلیدی رابطه بین اضطراب و لکنت، امکان ایجاد یک چرخه معیوب است. افرادی که لکنت دارند ممکن است از عمل صحبت کردن بترسند که به نوبه خود می تواند سطح اضطراب آنها را افزایش دهد. این افزایش اضطراب می تواند منجر به لکنت مکرر و شدیدتر شود و یک حلقه بازخورد ایجاد کند که شکستن آن می تواند چالش برانگیز باشد. توجه به این نکته ضروری است که همه افرادی که لکنت دارند اضطراب را تجربه نمی کنند و همه اضطراب ها منجر به لکنت زبان نمی شوند. با این حال، برای کسانی که مستعد هر دو شرایط هستند، اضطراب می تواند به عنوان یک محرک مهم عمل کند.

 

 

آیا همیشه اضطراب باعث لکنت می شود یا بالعکس؟

مهم است توجه داشته باشیم که نه همه افرادی که دچار لکنت هستند اضطراب دارند و نه اضطراب همیشه باعث لکنت می ‌شود. با این حال، اضطراب می ‌تواند به عنوان یک محرک برای لکنت در افرادی که به این اختلال مستعد هستند، عمل کند. انتظار لکنت یا ترس از قضاوت شدن می ‌تواند استرس ایجاد کند، که منجر به افزایش اختلالات گفتاری می‌ شود. و برعکس؛ یعنی وجود لکنت باعث بروز اختلالات اضطراب شوند.

در نهایت، اگرچه اضطراب می ‌تواند بر لکنت تأثیر بگذارد و آن را بدتر کند، اما این نباید به عنوان علت اصلی لکنت در نظر گرفته شود. در عوض، اضطراب می ‌تواند به عنوان یک عامل تشدید کننده عمل کند که نیاز به مدیریت و درمان دارد. این موضوع نشان می ‌دهد که درمان ‌های جامع که هم به جنبه‌ های گفتاری و هم به جنبه ‌های روانشناختی توجه دارند، می‌ توانند برای افرادی که با لکنت دست و پنجه نرم می ‌کنند، مفید باشند.

 

 

راهنمای کامل مقابله با اضطراب در لکنت زبان

مداخلات برای لکنت اغلب شامل راهبردهایی برای مدیریت خود اختلال گفتار و همچنین هرگونه چالش عاطفی و روانی همراه است. گفتار درمانی، درمان شناختی-رفتاری (CBT) و تکنیک های آرام سازی معمولاً برای کمک به افراد برای به دست آوردن کنترل بیشتر بر گفتار خود و کاهش اضطراب استفاده می شوند. علاوه بر این، موارد زیر نیز باعث کنترل اختلالات اضطراب می شوند:

  • گفتگو درباره اضطراب

یکی از اولین قدم ‌ها برای کمک به کودکانی که با اضطراب دست و پنجه نرم می‌کنند، گفتگو درباره احساسات و تجربیات آن‌ ها است. والدین و مراقبان باید به کودکان کمک کنند تا درک کنند اضطراب چیست و چرا آن‌ ها این احساس را تجربه می ‌کنند. این کار می ‌تواند به کودکان کمک کند تا احساس کنترل بیشتری بر احساسات خود داشته باشند.

 

  • شناسایی و اجتناب از محرک ‌های اضطراب آور

دانستن عواملی که باعث بروز اضطراب در کودک می ‌شود، می ‌تواند در توسعه راهبردهای مقابله‌ ای مؤثر کمک کننده باشد. این امر شامل اجتناب از موقعیت ‌های خاص یا آموزش روش ‌های مقابله با این شرایط است.

 

  • ایجاد محیطی امن و حمایت‌ کننده

فراهم کردن یک محیط امن و حمایت ‌کننده برای کودکان اهمیت زیادی دارد. والدین باید به کودکان اطمینان دهند که در کنار آن ‌ها هستند و در طول دوره اضطراب به آن ‌ها کمک خواهند کرد.

 

  • آموزش تکنیک ‌های آرام‌ سازی

تکنیک‌های آرام‌ سازی مانند تنفس عمیق و مدیتیشن می ‌توانند به کاهش اضطراب و استرس کمک کنند. این روش ‌ها می‌ توانند به کودکان کمک کنند تا با احساسات خود بهتر کنار بیایند.

 

  • تشویق به ورزش منظم

ورزش منظم یکی از روش ‌های مؤثر برای کاهش اضطراب و بهبود خلق و خو است. فعالیت بدنی می ‌تواند به کودکان کمک کند تا انرژی خود را به شکل سالمی تخلیه کنند و احساس بهتری داشته باشند.

 

 

نتیجه گیری

ارتباط بین اختلالات اضطرابی و لکنت زبان پیچیده و چندوجهی است. در حالی که اضطراب باعث لکنت نمی شود، می تواند بر فراوانی و شدت دوره های لکنت تأثیر بگذارد. درک این رابطه برای ایجاد برنامه ‌های درمانی مؤثر که هم جنبه ‌های گفتاری و هم جنبه ‌های احساسی لکنت را بررسی می ‌کند، بسیار مهم است.  کاهش اضطراب در کودکان نیازمند یک رویکرد جامع و حمایتی است که شامل درک، مدیریت، و درمان اضطراب می‌ شود. کلینیک گفتار درمانی ریان می تواند شما را در این مسیر به بهترین نحو یاری کند.

 

 

پرسش های متداول

پرسش 1: آیا اضطراب می ‌تواند باعث لکنت زبان شود؟

تحقیقات نشان می ‌دهد که اضطراب به خودی خود علت اصلی لکنت زبان نیست، اما می ‌تواند شدت لکنت را بدتر کند. این می ‌تواند یک حلقه بازخورد مخرب ایجاد کند که در آن فرد از لکنت کردن می‌ترسد و این ترس باعث می ‌شود بیشتر لکنت کند.

 

پرسش 2: آیا استرس می‌ تواند لکنت زبان را بدتر کند؟

بله، استرس می ‌تواند باعث شود که لکنت زبان بدتر شود. ترس باعث می ‌شود بدن کورتیزول آزاد کند و برای “مبارزه یا فرار” آماده شود. این واکنش ترس باعث می‌ شود عضلات صوتی بدن سفت شوند. در نتیجه، تلفظ کلمات دشوارتر شده و برای برخی از افراد، ممکن است لکنت زبان افزایش یابد.

 

پرسش 3: آیا لکنت زبان می ‌تواند باعث اضطراب شود؟

بله؛ افرادی که لکنت دارند ممکن است به دلیل ترس از سخنرانی عمومی یا نگرانی از اینکه لکنت آن ‌ها عملکردشان را تحت تأثیر قرار دهد، اضطراب اجتماعی پیدا کنند. این امر می ‌تواند به یک چرخه معیوب منجر شود که در آن وجود لکنت باعث بروز اختلالات اضطراب خواهد شد.

 

پرسش 4: آیا درمان اضطراب می ‌تواند به بهبود لکنت زبان کمک کند؟

بله؛ در حالی که اضطراب به خودی خود علت اصلی لکنت زبان نیست. اما مدیریت اضطراب می ‌تواند به کاهش شدت لکنت کمک کند. درمان‌ هایی مانند گفتاردرمانی و روا‌درمانی می ‌توانند به افراد کمک کنند تا با اضطراب خود مقابله کرده و به نوبه خود، ممکن است به کاهش لکنت زبان کمک کنند.

6 تیر 1403 توسط riyan clinic 0 دیدگاه

موتیسم یا لالی انتخابی؛ تعریف، دلایل، علائم و روش ‌های درمان

موتیسم انتخابی، که به آن لالی انتخابی نیز گفته می ‌شود، یک اختلال اضطرابی است که در آن فرد در برخی موقعیت‌ های اجتماعی قادر به صحبت کردن نیست. این شرایط معمولاً در دوران کودکی شروع می ‌شود و می ‌تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد. این اختلال بیشتر از آنکه نشانه ‌ای از خجالت یا کم ‌رویی باشد، نشان‌د هنده‌ یک مشکل اضطرابی عمیق‌ تر است و می ‌تواند با سایر شرایط مرتبط با اختلالات اضطراب همپوشانی داشته باشد. در این مقاله از کلینیک ریان به طور کامل درمورد موتیسم انتخابی صحبت می کنیم. با ما همراه باشید.

 

فهرست مطالب

1- موتیسم انتخابی چیست؟

2- علل بروز موتیسم انتخابی

3- علائم لالی انتخابی

4- لالی انتخابی چگونه در کودکان تشخیص داده می شود؟

5- آیا موتیسم انتخابی در بزرگسالی نیز رخ می دهد؟

6- روش‌ های درمان موتیسم انتخابی

7- اهمیت گفتار درمانی در درمان سکوت انتخابی

8- نتیجه گیری

9- پرسش های متداول

 

 

موتیسم انتخابی چیست؟

موتیسم انتخابی (Selective mutism) به عدم توانایی یا دشواری در صحبت کردن در موقعیت‌ های خاص اجتماعی اطلاق می ‌شود، جایی که فرد در آن احساس راحتی نمی ‌کند. این اختلال به عنوان یک اختلال اضطرابی در نسخه‌ ی پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) طبقه‌بندی شده است.

 

 

علل بروز موتیسم انتخابی

دلایل دقیق موتیسم انتخابی هنوز به طور کامل شناخته شده نیست، اما تحقیقات نشان می‌ دهد که عوامل ژنتیکی، محیطی و روان ‌شناختی می‌ توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند. اضطراب، خجالتی بودن و ترس از ارزیابی منفی از جانب دیگران، از جمله عواملی هستند که می‌ توانند باعث بروز موتیسم انتخابی شوند.

 

 

علائم لالی انتخابی

  • مهار شدن صحبت کردن توسط اضطراب، ترس یا خجالت
  • اجتناب از تماس چشمی
  • کم‌ تحرکی
  • عدم بیان هنگام قرار گرفتن در موقعیت ‌های ترسناک
  • استفاده از ارتباطات غیرکلامی برای بیان نیازها
  • عدم توانایی در پیدا کردن دوست و هم بازی
  • خجالتی بودن بیش از حد
  • احساس یخ زدگی و عصبانیت در گفتگو با غریبه ها
  • لرزش، بی قراری و سرخ شدن
  • تعریق زیاد
  • مشکلات معده
  • افزایش ضربان قلب

 

 

لالی انتخابی چگونه در کودکان تشخیص داده می شود؟

تشخیص موتیسم انتخابی در کودکان مستلزم یک ارزیابی دقیق توسط متخصصان بهداشت روانی است. این فرآیند شامل بررسی دقیق علائم و رفتارهای کودک در موقعیت ‌های مختلف اجتماعی و همچنین بررسی نشانه ‌های اضطرابی می ‌باشد. متخصصان ممکن است از پرسشنامه ‌های غربالگری، چک ‌لیست‌ ها یا ابزارهای دیگری برای کمک به تعیین اینکه آیا فرد معیارهای تشخیصی را برآورده می‌کند یا خیر، استفاده کنند.

در طول این ارزیابی، ممکن است از والدین، مراقبان یا معلمان کودک مصاحبه‌ هایی انجام شود تا اطلاعات بیشتری در مورد تجربیات و سایر عواملی که ممکن است به این شرایط کمک کنند، به دست آید. همچنین، ممکن است ارزیابی ‌های شنوایی یا گفتاری انجام شود تا بررسی شود که آیا کودک دارای تأخیر کلامی نیز هست یا خیر.

یکی از معیارهای اصلی برای تشخیص موتیسم انتخابی، شکست مداوم در صحبت کردن در موقعیت‌ های اجتماعی خاصی است که انتظار می ‌رود فرد صحبت کند (مانند مدرسه)، با وجود اینکه در سایر موقعیت ‌ها صحبت می ‌کند. علاوه بر این علامت اصلی، کودک باید نشانه‌ های زیر را نیز نشان دهد:

  • علائم موتیسم انتخابی باید حداقل برای یک ماه وجود داشته باشد، و نه فقط در اولین ماه مدرسه.
  • کودک باید زبان گفتاری را درک کند و توانایی صحبت کردن به طور عادی در برخی موقعیت ‌ها (معمولاً در خانه با افراد آشنا) داشته باشد.
  • نهایتاً، عدم صحبت کردن باید با عملکرد تحصیلی یا اجتماعی کودک تداخل داشته باشد.

 

 

آیا موتیسم انتخابی در بزرگسالی نیز رخ می دهد؟

موتیسم انتخابی معمولاً در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود و ممکن است با رشد فرد تغییر کند. کودکان ممکن است در موقعیت ‌های خاصی مانند مدرسه یا با افراد غیرآشنا قادر به صحبت کردن نباشند، در حالی که در خانه یا با افراد آشنا به راحتی صحبت می‌ کنند. در بزرگسالان، این اختلال می ‌تواند به شکل ‌های مختلفی بروز کند. علائم موتیسم انتخابی در بزرگسالی با علائم اختلال اضطراب اجتماعی شباهت دارد. اینگونه افراد از فضاهای عمومی ترس داشته و از موقعیت های اجتماعی دوری می کنند.

 

 

روش‌ های درمان موتیسم انتخابی

درمان موتیسم انتخابی معمولاً شامل رویکردهای روان‌شناختی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT)، گفتار درمانی، دارو درمانی، درمان‌های مبتنی بر خانواده و مداخلات مدرسه ‌ای است. هدف از این درمان‌ ها کاهش اضطراب و تقویت مهارت ‌های ارتباطی است.

 

 

اهمیت گفتار درمانی در درمان سکوت انتخابی

گفتار درمانی نقش حیاتی در درمان موتیسم انتخابی دارد، زیرا به کودکان کمک می‌ کند تا مهارت‌ های ارتباطی خود را تقویت کنند و اضطراب مرتبط با صحبت کردن در موقعیت‌های اجتماعی خاص را کاهش دهند. گفتار درمانی می ‌تواند شامل تکنیک‌ های مختلفی باشد که هدف آن‌ها تشویق کودک به استفاده از زبان گفتاری و تقویت تجربیات موفقیت ‌آمیز صحبت کردن باشد. یکی از رویکرد های مهم در گفتار درمانی، استفاده از تکنیک‌ های CBT است که شامل برنامه ‌ریزی گام به گام برای انجام رفتارهای صحبت کردن و پاداش به کودک است. این تکنیک ‌ها می‌ توانند شامل مدیریت پیامد، شکل‌دهی، تحویل تدریجی محرک و حساسیت‌زدایی سیستماتیک باشند.

  • مدیریت پیامد، به استفاده از پاداش برای تشویق اشاره دارد، که ممکن است شامل تقویت اولیه ارتباطات غیرکلامی مانند اشاره کردن و زمزمه کردن باشد.
  • شکل ‌دهی شامل ارائه تشویق برای نزدیک شدن ‌های رفتار گفتاری هدف (مانند حرکت دهان بدون صدا، زمزمه کردن، صحبت کردن در تلفن) و بعداً برای گفتار عادی است.
  • تحویل تدریجی محرک بر اساس موفقیت ‌های مدیریت پیامد و شکل‌دهی ساخته شده و شامل افزایش تدریجی تعداد افراد و مکان‌ هایی است که در آن‌ ها پاداش داده می ‌شود. به عنوان مثال، کودک ممکن است ابتدا برای صحبت کردن با همکلاسی‌ که قبلاً با او خارج از مدرسه صحبت می‌ کرده، پاداش بگیرد. به تدریج، دانش‌آموزان دیگری به گروه معرفی می ‌شوند تا کودک بتواند در حضور یک گروه بزرگ از همسالان، صحبت کند.
  • حساسیت ‌زدایی سیستماتیک معمولاً شامل استفاده از مهارت‌ های آرام‌ سازی همراه با قرار گرفتن تدریجی در موقعیت‌ های اضطراب ‌آورتر است. در این نوع مداخله، یک سلسله مراتب از رویدادهای گفتاری اضطراب آور ساخته می‌ شود. درمان شامل یک سری از تجربیات تصوری و واقعی (در زندگی واقعی) با موقعیت ‌های ترسناک است.
  • آموزش مهارت‌های اجتماعی نیز ممکن است برای کاهش اضطراب و تسهیل گفتار با همسالان استفاده شود. این شامل یادگیری چگونگی شروع کردن مکالمات، نوبت گرفتن، برقراری تماس چشمی و درک رفتار غیرکلامی دیگران است.

 

 

نتیجه گیری

گفتار درمانی به عنوان بخشی از یک تیم درمانی چند تخصصی عمل می ‌کند و اغلب با تیم ‌های مبتنی بر مدرسه (مانند معلمان، مشاوران راهنمایی، کارکنان مدرسه) و متخصصان بهداشت رفتاری (مانند روانشناسان مدرسه یا بالینی، روانپزشکان، کارکنان اجتماعی مدرسه) همکاری می ‌کند. همکاری بین گفتار درمانگر و اعضای تیم اختصاص یافته برای ارزیابی و درمان مناسب به بسیار مهم است. زیرا موتیسم انتخابی یک اختلال مبتنی بر اضطراب است که می‌ تواند به طور قابل توجهی بر توانایی دسترسی به مهارت‌ های گفتار و زبان تأثیر بگذارد.

 

 

پرسش های متداول

پرسش 1: موتیسم یا لالی انتخابی چیست؟

لالی انتخابی (SM) یک اختلال روانی است که در آن فرد به دلیل ترس یا اضطراب، در شرایط خاصی قادر به صحبت کردن نیست. این شرایط معمولاً در کودکی شروع می ‌شود، اما می ‌تواند تا بزرگسالی نیز ادامه یابد. تشخیص و درمان سریع این وضعیت، به ‌ویژه در دوران کودکی، چشم‌ انداز کلی آن را بهبود می ‌بخشد.

 

پرسش 2: چه عواملی باعث لالی انتخابی می‌شوند؟

دلایل دقیق لالی انتخابی هنوز ناشناخته است، اما تحقیقات نشان می‌ دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی می ‌تواند در ایجاد آن نقش داشته باشد. برای مثال، اضطراب اجتماعی و تجربیات منفی می‌ توانند به تشدید این وضعیت کمک کنند.

 

پرسش 3: لالی انتخابی چه علائمی دارد؟

علائم می ‌توانند شامل عدم توانایی صحبت در موقعیت‌های اجتماعی خاص، مانند مدرسه یا محل کار باشد. حتی اگر فرد در شرایط دیگر به راحتی صحبت کند. این “انتخابی” بودن به معنای آن است که فرد تصمیم به سکوت نمی ‌گیرد، بلکه به دلیل اضطراب قادر به صحبت کردن نیست.

 

پرسش 4: چگونه می ‌توان لالی انتخابی را درمان کرد؟

درمان می ‌تواند شامل روا‌درمانی، مانند درمان رفتاری شناختی، و گاهی اوقات دارو باشد. هدف از درمان کمک به فرد است تا بتواند در موقعیت‌ های اجتماعی به طور موثرتری ارتباط برقرار کرده و اضطراب خود را مدیریت کند.

 

پرسش 5: آیا فشار آوردن به کودک برای صحبت کردن در درمان لالی انتخابی مفید است؟

فشار آوردن به کودک برای صحبت کردن معمولاً توصیه نمی ‌شود. زیرا می ‌تواند اضطراب را افزایش دهد و موقعیت را بدتر کند. به جای آن، تشویق ملایم و حمایت مداوم می ‌تواند به کودک کمک کند تا اعتماد به نفس لازم برای ارتباط برقرار کردن را پیدا کند.

Autism, kid looking far away without interesting
27 خرداد 1403 توسط riyan clinic 0 دیدگاه

اختلال اضطراب و تاثیر آن بر اختلالات گفتار و زبان

اختلال اضطراب، یکی از شایع ‌ترین اختلالات روانی است که می ‌تواند بر جنبه ‌های مختلف زندگی فرد تاثیر بگذارد. یکی از جنبه‌ هایی که ممکن است تحت تاثیر این اختلال قرار بگیرد، توانایی‌ های گفتاری و زبانی فرد است. زیرا اضطراب ناشی از تروماهای روانی مختلف باعث بروز مشکل در برقراری ارتباطی می شود. به طوریکه برخی کودکان دارای اختلالات اضطرابی عاطفی، در غربالگری گفتار و زبان قبول نمی شوند. در این مقاله از کلینیک ریان، به بررسی ارتباط بین اختلال اضطراب و اختلالات گفتار و زبان می‌پردازیم. با ما همراه باشید.

 

 

فهرست مطالب

1- اختلال اضطراب چیست؟

2- علائم اختلال اضطراب

3- انواع اختلال اضطراب

4- تاثیر اختلال اضطرابی بر گفتار و زبان

5- روش‌ های درمانی موثر برای اختلال اضطراب

6- درمان اختلالات گفتار و زبان ناشی از اضطراب

7- نتیجه گیری

8- پرسش های متداول

 

 

اختلال اضطراب چیست؟

اختلال اضطراب (anxiety disorders) احساس اضطراب، نگرانی و ترس شدید و مزمن دز مواجه با اتفاقات و افکار آینده است. اختلال اضطراب تاثیر بسیار زیادی روی عملکرد فرد دارد؛ ومی ‌تواند در اشکال مختلفی بروز کند. از جمله اضطراب عمومی، اختلال وسواس فکری-عملی، اختلال پانیک، اختلال استرس پس از سانحه  (PTSD)و… .  این اختلالات می ‌توانند باعث شوند که فرد در برقراری ارتباط موثر با دیگران دچار مشکل شود. به عنوان مثال، فردی که دچار اضطراب عمومی است ممکن است در موقعیت‌ های اجتماعی، احساس ناراحتی کند؛ که این امر می ‌تواند بر توانایی او در صحبت کردن تاثیر بگذارد.

 

 

علائم اختلال اضطراب

  • احساس ترس از خطر قریب الوقوع
  • احساس ترس و وحشت
  • بی قراری
  • عصبانیت و تنش
  • تعریق
  • تنفس تند و سریع
  • لرزش
  • احساس ضعف و خستگی
  • مشکلات حافظه و تمرکز
  • اختلال خواب و…

 

 

انواع اختلال اضطراب

  • اختلال اضطراب عمومی یا فراگیر (Generalized anxiety disorder): نگرانی و اضطراب بی دلیل و همیشگی
  • اختلال اضطراب اجتماعی (Social anxiety disorder): ترس و نگرانی در موقعیت های اجتماعی
  • اختلال ترس و واکنش فراری نشبت به فوبیاها (Phobia-related disorders): ترس شدید از شی یا موقعیت خاص
  • اختلال ترس از جایگاه یا آگورافوبیا (Agoraphobia): ترس و نگرانی شدید در مکان ها و موقعیت های غیر قابل فرار مانند فضاهای بسته
  • اختلال ترس پس از سانحه (Posttraumatic stress disorder): اضطراب و ترس پس از رویدادها و حوادث ترسناک و غم انگیز
  • اختلال پانیک یا وحشت زدگی (Panic disorder): ناراحتی های جسمانی مانند تنگی نفس ناشی از حملات وحشت زدگی اضطرابی
  • اختلال اضطراب جدایی (Separation anxiety disorder): ترس و نگرانی جدایی از نزدیکان
  • اختلال موتیسم یا لالی انتخابی (Selective mutism disorder): صحبت نکردن انتخابی با وجود بهره مندی از مهارت های گفتاری و زبانی
  • اختلال وسواس فکری عملی (OCD): وسواس های فکری و عملی شدید
  • اختلال اضطراب ناشی از دارو: ترس و نگرانی هنگام کنار گذاشتن دارو
  • اضطراب بیماری یا هیپوکندریا (illness anxiety disorder): اضطراب و نگرانی از بروز یک بیماری

 

 

تاثیر اختلال اضطرابی بر گفتار و زبان

اختلال اضطراب، که به عنوان یکی از شایع ‌ترین اختلالات روانی شناخته می ‌شود، می ‌تواند بر قدرت برقراری ارتباط مؤثر فرد از جمله توانایی‌ های گفتاری و زبانی وی، تأثیر بگذارد. اختلالات گفتار و زبان می‌ توانند به شکل‌ های مختلفی بروز کنند، از جمله لکنت زبان، دیسفازیا (اختلال در درک یا بیان زبان) و اختلالات صوتی. این اختلالات می ‌توانند بر اعتماد به نفس و کیفیت زندگی فرد تاثیر بگذارند و موانعی برای ارتباط موثر ایجاد کنند. تحقیقات نشان داده‌ اند که اضطراب می‌ تواند بر اختلالات گفتار و زبان تاثیر بگذارد. به عنوان مثال، فردی که دچار لکنت زبان است ممکن است در شرایط استرس ‌زا، تجربه لکنت بیشتری داشته باشد. همچنین، اضطراب می ‌تواند بر توانایی فرد در یادگیری و استفاده از زبان جدید نیز تاثیر بگذارد.

 

 

روش‌ های درمانی موثر برای اختلال اضطراب

اختلال اضطراب، که با نگرانی بیش از حد و ترس مشخص می ‌شود، می ‌تواند بر جنبه‌ های مختلف زندگی فرد تأثیر بگذارد. خوشبختانه، روش ‌های درمانی متعددی وجود دارد که می‌ توانند به مدیریت این اختلال کمک کنند. هر فردی ممکن است به روش‌های مختلفی به درمان پاسخ دهد، بنابراین مهم است که با یک متخصص بهداشت روان مشورت کنید تا برنامه درمانی مناسبی برای شما طراحی شود. همچنین، حمایت خانواده و دوستان نیز می ‌تواند در فرآیند بهبودی نقش مهمی داشته باشد. به یاد داشته باشید که درمان اضطراب ممکن است زمان ‌بر باشد. در نتیجه صبر، پشتکار و تداوم داشته باشید. در اینجا به برخی از مؤثرترین روش‌ های درمانی برای اختلال اضطراب اشاره می‌ کنیم:

  • درمان شناختی-رفتاری (CBT)

این نوع درمان بر تغییر الگوهای فکری و رفتاری که می ‌توانند اضطراب را تشدید کنند، تمرکز دارد. CBT به افراد کمک می ‌کند تا نگرانی ‌های خود را شناسایی کرده و به چالش بکشند. در نتیجه، راه ‌های سازنده‌ تری برای مقابله با موقعیت‌های استرس ‌زا پیدا کنند.

 

  • دارو درمانی

داروهای ضد اضطراب مانند بنزودیازپین‌ها و داروهای ضد افسردگی مانند SSRI‌ها می‌ توانند برای کاهش علائم اضطراب مفید باشند. البته توجه داشته باشید که این داروها حتما باید تحت نظر پزشک مصرف شوند. پس از مصرف خودسرانه آن هااکیدا بپرهیزید.

 

  • مداخلات زیست‌پزشکی

روش ‌هایی مانند بیوفیدبک و تحریک الکتریکی عصبی ترانس‌کرانیال (tDCS) می‌ توانند به تنظیم فعالیت‌ های مغزی کمک کرده و علائم اضطراب را کاهش دهند.

 

  • مدیریت استرس

تکنیک‌ های مدیریت استرس مانند مدیتیشن، یوگا و تمرینات تنفس عمیق می ‌توانند به کاهش سطح استرس کمک کنند و به فرد امکان می ‌دهند تا با اضطراب خود به شیوه‌ ای سالم‌ تر مقابله کند.

 

  • درمان ‌های مکمل و جایگزین

برخی از افراد ممکن است از روش‌ های درمانی مکمل مانند طب سوزنی، ماساژ درمانی و گیاه‌ درمانی بهره ببرند.

 

 

درمان اختلالات گفتار و زبان ناشی از اضطراب

برای درمان اختلالات گفتار و زبان ناشی از اضطراب، رویکردهای مختلفی وجود دارد. درمان‌ های روان‌ شناختی مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) می ‌توانند به فرد کمک کنند تا مهارت‌ های مقابله با اضطراب را یاد بگیرد و اعتماد به نفس خود را در موقعیت‌های ارتباطی افزایش دهد. همچنین، درمان ‌های گفتار درمانی مانند بازی درمانی نیز می ‌توانند به فرد کمک کنند تا مهارت‌ های گفتاری و زبانی خود را بهبود بخشد و با کنترل اضطراب در این مسیر موفق تر باشد.

 

 

نتیجه گیری

اختلال اضطراب و اختلالات گفتار و زبان می ‌توانند به شکل ‌های مختلفی با یکدیگر تداخل داشته باشند. زیرا هر دوی این اختلالات تاثیرات متقابل و دوسویه ای بر یکدیگر دارند. برای مثال اضطراب می ‌تواند پیشرفت گفتار درمانی را آهسته کند، زیرا ممکن است بر انگیزه و توانایی فرد برای مشارکت فعال در جلسات درمانی تأثیر بگذارد. از طرفی وجود اختلالات گفتار و زبان می تواند باعث ایجاد اختلال اضطراب در کودک شود. به همین دلیل، درک این ارتباط و استفاده از رویکردهای درمانی مناسب می ‌تواند به افراد مبتلا به این اختلالات کمک کند تا به زندگی سالم‌ تر و موثرتری دست یابند.

 

 

پرسش های متداول

پرسش 1: اختلال اضطراب چگونه بر توانایی ‌های گفتاری و زبانی تأثیر می ‌گذارد؟

اضطراب می ‌تواند باعث ایجاد مشکلاتی در فرآیند ارتباطی شود، زیرا تنش و نگرانی ناشی از آن ممکن است بر تمرکز و حافظه تأثیر بگذارد و در نتیجه، فرد ممکن است در یافتن کلمات مناسب، ساخت جملات موثر و یا درک مطلب دچار مشکل شود.

 

پرسش 2: آیا اختلالات گفتاری و زبانی می‌ توانند منجر به اضطراب شوند؟

بله، افرادی که با اختلالات گفتاری و زبانی دست و پنجه نرم می ‌کنند، ممکن است به دلیل تجربیات منفی یا واکنش ‌های اجتماعی نامطلوب، دچار اضطراب شوند.

 

پرسش 3: چه روش‌ های درمانی برای مدیریت تأثیرات متقابل اختلال اضطراب و اختلالات گفتار و زبان وجود دارد؟

روش‌ های درمانی متنوعی از جمله درمان‌ های رفتاری شناختی، درمان ‌های گفتاری و مداخلات دارویی می ‌توانند به مدیریت این تأثیرات متقابل کمک کنند.

 

پرسش 4: چه عواملی می‌ توانند در بروز همزمان اختلال اضطراب و اختلالات گفتار و زبان نقش داشته باشند؟

عوامل ژنتیکی، محیطی و روان ‌شناختی می ‌توانند در بروز همزمان این اختلالات نقش داشته باشند.

 

پرسش 5: چگونه می ‌توان از بروز اختلال اضطراب در افراد مبتلا به اختلالات گفتار و زبان پیشگیری کرد؟

پیشگیری شامل اقداماتی مانند حمایت ‌های اجتماعی، آموزش مهارت‌ های مقابله‌ ای (کنترل استرس و…) و فراهم آوردن محیط ‌های ارتباطی مثبت باشد.